REKOLEKCJE AKO - 2013
NIEDZIELA MĘKI PAŃSKIEJ
WIELKI PONIEDZIAŁEK
WIELKI WTOREK
WIELKA ŚRODA
WIELKI CZWARTEK
WIELKI PIĄTEK
NIEDZIELA ZMARTWYCHWSTANIA PAŃSKIEGO
W ciągu kilku dni przeszliśmy długą drogę. Może nawet najdłuższą - w głąb dramatu ludzkiego życia.
Doświadczyliśmy w tych dniach dramatu uległości wobec zła, zdrady, obojętności. Doświadczyliśmy bardzo cienkiej granicy, jaka dzieli entuzjastyczne Hosanna od fanatycznego Ukrzyżuj!
Co więcej doświadczamy tego, że ta granica nie jest tylko wspomnieniem historii. Kiedy dziś spoglądamy na Pokolenie JPII, pytamy o jego istnienie? Wegetację? O to, co się stało z naszą dumą, nas, którzy tak entuzjastycznie wołaliśmy Zostań z nami, a dziś wybieramy w życiu osobistym, ale i publicznym dokładne zaprzeczenie Jego nauk.
W ciągu kilku dni przeszliśmy długą drogę. Od ulic Jerozolimy, poprzez Wieczernik, aż po Golgotę i Krzyż. W pewnym sensie jest to droga typowa dla naszego życia, dla naszych ludzkich dramatów. Jak bardzo często doświadczyliśmy w życiu entuzjastycznych uniesień i rozczarowań? Jak często wydano na nas wyrok? Jak często przegrywaliśmy ranking popularności z tym, co jest pospolitym złem, zagrożeniem dla innych? Jak często doświadczaliśmy zdrady kogoś, komu ufaliśmy? Jak wiele razy w chwili, gdy potrzebowaliśmy wsparcia usłyszeliśmy z boku, za plecami Nie znam tego człowieka, nie wiem o kim mówisz.
Wędrujemy taką drogą niejednokrotnie, zapewne zbyt często. Zbyt często zostajemy wyrzuceni poza mury społeczności, by zostać pozbawionym udziału w jej życiu, ale zarazem, by stać się przedmiotem szyderstw, kpiny. Obcy, niedostosowani, osamotnieni.
A potem, co najwyżej zdjęcie z krzyża. I grób. Cisza, zapomnienie.
Drodzy w Chrystusie Panu! Taki jest opis ludzkiego życia, naznaczonego ciężarem losu, naznaczonego samotnością, dotkniętego pokusą rozpaczy.
Grób stanowi pieczęć braku przyszłości.
Taką wizję dziejów, taką wizję człowieka obserwujemy wciąż na nowo. Współczesne kryzysy ekonomiczne, bezrobocie, strach przed zawarciem małżeństwa, strach przed przyjęciem daru dziecka, niechęć pytania o sens życia, o jego spełnienie. Niechęć do stawiania pytań ważnych, rezygnacja z poszukiwania odpowiedzi na pytanie: dlaczego? Zamiast tego pytania z zakresu poradnika, krótkiej, uproszczonej instrukcji obsługi: jak? w jaki sposób?
Dziś jednak głosimy, my, w Kościele, jedyne orędzie zmieniające tę wizje dziejów. Jest to orędzie krótkie i proste: Chrystus zmartwychwstał! Prawdziwie z martwych powstał!
To orędzie burzy całkowicie to, co nieodwracalne, to, co przewidywalne, to, co pozbawione nadziei.
Prawdę o zmartwychwstaniu odkrywa najpierw ta, która bardzo umiłowała. Trzeba Chrystusa pokochać, trzeba do Niego przylgnąć. Trzeba być z Nim pod krzyżem, trzeba stawać tam, wtedy, a może zwłaszcza wtedy, gdy zawodzi wszelkie myślenie, przewidywanie.
Człowieka nie można zrozumieć bez Chrystusa. To jedno z najlepiej zapamiętanych zdań Jana Pawła II. Zrozumieć z Chrystusem oznacza wziąć krzyż, nieść krzyż, dać się przybić do krzyża, choćby tak, jak dali się ukrzyżować ci, co stali pod krzyżem Jezusa.
Prawdę o zmartwychwstaniu odkrywa najpierw ta, która bardzo umiłowała. Trzeba Chrystusa pokochać, trzeba do Niego przylgnąć. To jest dzisiaj wielkie zadanie dla tych z nas, którzy są dotknięci cierpieniem, bezradnością, samotnością. Zamiast buntu - przylgnięcie do krzyża. Zamiast próby zrzucenia krzyża - podjęcie go z nadzieją.
Prawdę o zmartwychwstaniu odkrywają też Apostołowie - ten, którego Jezus miłował i ten, któremu Jezus powierzył klucze królestwa niebieskiego. Odkrywanie prawdy o zmartwychwstaniu jest najbardziej czytelne w Kościele, w którym wciąż przenika się na nowo charyzmat i instytucja. Ostatnie lata przynoszą nam doświadczenie trzech papieży, trzech portretów Kościoła Chrystusowego. Jan Paweł II Wielki, człowiek, który wstrząsnął światem i otworzył go dla Chrystusa, Benedykt XVI, który odsłaniał wewnętrzne piękno i mądrość Kościoła, i teraz Franciszek, który wychodzi na obrzeża ludzkiej biedy w pokorze i milczeniu. W Kościele - wyzwalającym z lęku, w Kościele - pięknym i strzegącym prawdy, w Kościele prostym i ubogim - jest Chrystus zmartwychwstały. Chrystus, który żyje!
Odkrycie prawdy o zmartwychwstaniu Chrystusa jest zarazem odkryciem Kościoła.
Historia Marii Magdaleny, Piotra i Jana uczy nas czegoś niezwykle ważnego. Uczy, że to, co po ludzku wydało się skończone, co zdało się być klęską - przekracza próg rozpaczy, przekracza próg nadziei i staje się przyszłością.
Jakże nie wspomnieć w tym miejscu fundamentalnie ważnego zdania Benedykta XVI z jego pielgrzymki do Niemiec: tam, gdzie jest Bóg, tam jest przyszłość.
Chrześcijaństwo radykalnie formatuje wizję dziejów, historii, zmienia propozycję ludzkiego życia. Zamiast życia na kredyt, życia w zagrożeniu i lęku przed kryzysem finansowym i jego skutkami, życiem w lęku przed ograniczeniami związanymi z trwaniem w układach, spiskach, intrygach, w tym, że coś wyjdzie na jaw., że coś się ujawni., chrześcijaństwo proponuje przyszłość. Proponuje nadzieję.
Jesteśmy dziedzicami tej nadziei,
Bądźmy jej świadkami.
ks. prof. Paweł Bortkiewicz - duszpasterz AKO Poznań
31.03.2013r.
RODAKpress
