Mrok i Duch ("Pójdź ze mną przez padół płaczu" A. Grottger)

Rozrzucone pergaminy,
Zapisane karty
I to poczucie winy,
Ten wysiłek - nic nie warty.
Usiłuję objąć myślą
To, czego rozum nie ogarnie.
Światła! Światła mi potrzeba!
Próżno mienią się latarnie.
Martwym blaskiem.
Zapomnienia.
Świat gdzieś śpiewa,
Pieśń fałszywą i beztroską.
Ja tu milczę.
By, przez chociaż krótką chwilę
Ogarniętym zostać troską,
Narodowa beznadzieja.
Byletrwanie.

Nie stąd jestem, tu wrzucony.
Demiurg podły wylosował
Miejsce, które jednak ukochałem.
Żeby cierpieć.

Pisać muszę, kto przeczyta?
Kto zrozumie?
Nikt!
Nieważne.
Ta igraszka niepotrzebna
Światu.
Więc zastygam w zapomnieniu.
Byletrwaniu.
Śmieszny prorok...

Duch nadchodzi, czuję.
Widzę.
Piękny.
Losu nie odmieni.
Oferuje mi cierpienie.
Jeszcze większe,
Padół płaczu,
Lament sierot
Huk wystrzałów,
Noc i ciemność.

Tego chciałeś wszak poeto!
Przyzywałeś duchy zmarłych.
W ziemię smoków wszedłeś ciemną.
Lucyfera łez otartych.
Zapach czułeś.
Teraz nie tchórz!
Idź, gdzie wskażę.
Zobacz, smakuj.
Niech Cię boli,
Niechaj kłuje!
Przejdź przez piekło!

Lecz na końcu ból zamienię
W radość, uśmiech.
Twe cierpienie będzie próbą.
Odkup winy tych,
Wątpiących.
I nie pytaj się o cel.
Znasz go przecież.
Światło, wschód,
Płonący blask.
Wiele słów
Krzak gorejący.
Będzie wiódł Cię.
Idź!
Potem maluj.

To mój Ogród jest
Oliwny.
Czuje trwogę, ręce drżą.
Myśli całkiem skołatane.
Iść?

Eli!
Eli lama sabachtani?!

Nie będzie ze mną nikogo.
Sam na sam, na resztę świata.
Poszukując wyludniacza.
Ścieżki tajnej.
Wrót zamkniętych.
By opisać wszystkich ból,
Na swym własnym,
Łożu śmierci.

Człowiek Szalony

29.07.2011r.
RODAKpress